Przeczytane.
Każdy kto zdradził sowiecką ojczyznę zasługuje na pewien szacunek. Kimś takim jest Wiktor Suworow, który w 1978 roku opuścił proletariacki raj. Nie należy jednak być zbytnio naiwnym i myśleć, że zrobił to tylko z ideowych pobudek. Za swoją wiedzę o sowieckim wywiadzie wojskowym dostał stosowne gratyfikacje. Jednak po pewnym czasie jego wiedza o funkcjonowaniu tego wywiadu się zdezaktualizowała, po następnych kilku latach runęła Rosja Sowiecka. Wtedy narodził się Suworow pisarz a jego pierwsza wydana w Polsce powieść „Akwarium” chyba wszystkich, którzy ją czytali zachwyciła. Kolejne jego książki już nie robiły takiego wrażenie i nie cieszyły się takim zainteresowaniem czytelników. Nie mnie małemu żuczkowi, który nigdy w życiu książki nie napisał oceniać autora jednak mam pewne podejrzenia dlaczego tak się dzieje.
Wystarczy spojrzeć do książki „Szpieg” by zrozumieć to zjawisko. Tytuł w tym wypadku nie jest jakąś misterną grą z czytelnikiem. Ostatnie dzieło Suworowa dotyczy wywiadu sowieckiego. Bo wprawdzie sam tytuł nie wprowadza w błąd to już podtytuł jak najbardziej. Dostajemy opowieść o wojskowym wywiadzie sowieckim od jego powstania do lat 70-tych XX wieku. W pewien sposób należy docenić uczciwość autora pisze o tym co zna a jego znajomość metod i praktyki działania sowieckiego wywiadu kończy się właśnie na tych latach 70-tych. Dlatego by zapełnić trochę ponad 400 stron potrzebne są liczne schematy organizacyjne i tego typu zestawienia.
Natomiast co do szpiegowskiego fachu to choćby na podstawie tej lektury należy być świadomym, iż do bycia szpiegiem nikt nie przygotowuje. Szpiegami z reguły zostawali ludzie gdy ktoś ich zwerbował w związku z kompromitującymi materiałami. Dlatego też warto takich sytuacji unikać i niech to dość banalne stwierdzenie będzie lekcją wypływającą z lektury książki Suworowa.
