Półka z płytami

 

Within Temptation „Bleed Out” MusicOnCD 2023

Jak człowiek spojrzy w kalendarz to, aż z niedowierzaniem pokręci głową, że to już prawie 30 lat mija od momentu powstania grupy. Przez te lata wydawali rzecz jasna różne pod względem poziomu płyty od genialnych jak koncertowy album „Black Symphony” do całkiem przeciętnych jak choćby „Hydra”. Tak po prawdzie od ostatniej dobrej ich płyty „The Unforgiven” minęło już 13 lat. Dlatego też z obawami podchodziłem do najnowszego dzieła Within Temptation „Bleed Out”. Spotkała mnie na tym krążku miła niespodzianka jeżeli chodzi o muzykę. Ponownie jest przebojowo, oczywiście jak na muzykę heavy metal przystało. Jest wiele melodii takich wręcz wpadających w ucho ot choćby w „The Ritual”. Jednocześnie cały czas jest dynamicznie, wręcz odnoszę wrażenie, że praca sekcji rytmicznej została jeszcze wyostrzona. Wszystkie te zabiegi nie zmieniły nic w tym charakterystycznym dla grupy brzmieniu. Nawet mroczne kompozycje jak „Cyanide Love” mają ten charakterystyczny dla grupy „sznyt”. Ogromna w tym zasługa Sharon Den Adel wokalistki grupy, której głos jest jednym z niezmiennych elementów muzyki tworzonej przez grupę. Po latach w których dominowały przeciętne nie budzące żywszych emocji płyty otrzymaliśmy dzieło wywołujące właśnie te pozytywne emocje z tymi wszystkimi charakterystycznymi dla grupy elementami. Warto posłuchać sobie „Bleed Out” bo to całkiem udana płyta.

Lista utworów;

1. We Go To War
2. Bleed Out
3. Wireless
4. Worth Dying For
5. Ritual
6. Cyanide Love
7. The Purge
8. Don’t Pray For Me
9. Shed My Skin (Feat. Annisokay)
10. Unbroken
11. Entertain You

Półka z płytami.

 

Orginal Motion Picture Soundtracka Hannibal. Decca Music 2001

Są takie płyty, które przyciągają uwagę słuchaczy już od pierwszych taktów. I z takim przypadkiem mamy do czynienia właśnie tutaj. Muzyka do filmu „Hannibal” skomponowana została przez jednego z mistrzów muzyki filmowej Hansa Zimmera. Płyta ta należy to tego rzadkiego gatunku dzieł w obszarze soundtracków, które mogą doskonale funkcjonować bez podkładu wizualnego. Wręcz można stwierdzić, iż kompozytorowi udało się stworzyć dzieło wybitne. Utwory nie tylko jak wspomniałem od samego początku przykuwają uwagę słuchaczy ale tak będzie do samego końca. Nie ma tutaj znaczenia czy mamy do czynienia z niepokojącymi dźwiękami idealnie pasującymi do filmu grozy czy łagodną melodią „Arie de Capo” Jana Sebastiana Bacha. Nie ma we współczesnej muzyce gatunku tak zbliżonego do muzyki klasycznej jak właśnie muzyka filmowa. Czego ta płyta jest tego doskonałym przykładem bo oprócz kompozycji autorstwa Zimmera usłyszeć można utwory autorstwa Badelta. Stworzenie z tego spójnego dzieła jakim jest ta płyta to zasługa talentu Zimmera. Dzięki temu otrzymujemy jeden z lepszych soundtracków, który może jak już wspominałem funkcjonować również niezależnie od filmu. Szczerze polecam tę płytę.

Lista utworów

1. Dear Clarice
2. Aria da capo (Goldberg Variations)
3. The Capponi Library
4. Gourmet Valse Tartare
5. Avarice
6. For A Small Stipend
7. Firenze Di
8. Virtue
9. Let My Home Be My Gallows
10. The Burning Heart
11. To Every Captive Soul
12. Vida Cor Meum - Patrick Cassidy

Przeczytane

 

Kacper Kita „Saga rodu Le Penów”

Dożyliśmy czasów, w których pogląd głoszący, iż „człowiek nie może wyabstrahować ze swojej natury – niezależnie od ideologii i rozmaitych – izmów głoszących, że każdy może być, czym chce” jest uważany za przejaw faszyzmu. Co za tym idzie z człowiekiem o takich poglądach nie można dyskutować. W pewien sposób o tym współczesnym świecie traktuje książka Kacpra Kity.

Autor bierze na warsztat dziej rodziny Le Penów na przestrzeni ostatnich 75 lat. Przy okazji jest to również panorama politycznych i społecznych zmian we Francji w owym czasie.

Książki w moim odczuciu uczciwej bo przedstawiającej genezę poglądów Jean-Marie Le Pena jak i jego córki. Jednocześnie nie wybielającej skandalicznych epizodów w dziejach bohaterów swojej publikacji. Dodatkowo atutem „Sagi rodu Le Penów” jest ukazanie wielu niuansów w dziejach politycznych i społecznych Francji oraz hipokryzji w niej panującej.

Epizod związany z karierą wojskową protoplasty tej politycznej dynastii pokazuje stopień infiltracji życia kulturalnego we Francji przez komunistów. Mała miejscowość Saint – Maixent gdzie odbywa Jean-Maria szkolenie wojskowe nie obfitowała w wiele atrakcji. W zasadzie była tam tylko jedna atrakcja mianowicie kino. W nim natomiast spora ilość filmów komunistycznych. Dlaczego tak było ? Mianowicie sieć kin wojskowych była stowarzyszona z Komunistyczną Federacją klubów Kinowych, która decydowała w znaczącej mierze o doborze repertuaru. Co w swojej konsekwencji prowadziło do indoktrynacji żołnierzy komunistyczną ideologią. Przecież tego typu ideologia była szerzona również w innych miejscach i to jest jeden z powodów dlaczego całkowicie normalnym w obiegu publicznym we Francji są poglądy marksistowskie czy trockistowskie natomiast takie jak przedstawione powyżej już absolutnie nie.

Postać Le Pena seniora budzi kontrowersje, wydaje się, że często specjalnie przez niego wywoływane. By to lepiej zrozumieć musimy sobie uświadomić, iż po epizodzie w polityce w latach 50 i 60 po roku 1968 znalazł się na marginesie życia politycznego. Nie tylko nie był reprezentowany w parlamencie ale również był nieobecny w mediach. Przyjęcie w takiej sytuacji strategii wywoływania „skandali” wydaje się lepiej zrozumiałe. Wyjaśnia to też woltę jaką dokonała następczyni Jean-Marie czyli jego córka Marine. Zwłaszcza w ostatnich latach stara się maksymalnie złagodzić przekaz ideologiczny koncentrując się na reprezentowaniu pokrzywdzonych przez przemiany ostatnich 40 lat we Francji. Wynika to rzecz jasna ze stawki, o która gra a tą jest prezydentura.

Zestawienie tych dwóch faktów; roku 1968 i 2024 najlepiej pokazuje jaką drogę przeszła rodzina Le Penów ale również poniekąd jaką drogę przeszła Francja, że poglądy przez nich głoszone zyskały takie uznanie. Co ciekawe poglądy takie istniały zawsze zwłaszcza w establishmencie jednak nie przebijały się do opinii publicznej. Ten cytat nie pochodzi bynajmniej z wypowiedzi Le Pena seniora „Nie opowiadajmy sobie bajek! (…) Głoszący integrację mają mózg kolibra, nawet jeżeli są wielkimi mędrcami. Proszę spróbować wymieszać olej i ocet. Potrząsnąć butelką. Po chwili znów się oddzielą. Arabowie są Arabami, Francuzi są Francuzami”. To słowa de Gaulla, jednak z jakiś powodów nie przebiły się do opinii publicznej i nie wpłynęły na jego reputację. Za podobne poglądy Le Pen był w przestrzeni publicznej sekowany.

Wyjść z tej sytuacji pomógł mu Mitterrand. Ot przewrotność a może istota polityki. Bo choć łączyła ich w pewien sposób ocena państwa Vichy i sprawa zamachu z 1959 roku to istotą tego, iż prezydent Francji pomógł poprzez danie czasu antenowego w mediach Jean-Marie był fakt, iż wspierając go osłabiał gaulistów czyli jego ówczesnych przeciwników.

Można wręcz stwierdzić, iż jako niewybieralny antysystemowiec Jean-Marie Le Pen był systemowi niezbędny by dyscyplinować masy do jedynie słusznego wyboru, czego najwymowniejszym przykładem była kampania prezydencka z 2002 roku. Jednocześnie dla zwolenników Frontu Narodowego nie było okazji by rozczarować się w swoich wyborach z prostego powodu. Ich wybrańcy nigdy nie mieli szansy sprawować władzy.

Sytuacja zaczęła się zmieniać wraz z dojściem do władzy w ruchu córki Le Pena, Marine. Losy życia osobistego rodziny Le Pennów są również w orbicie zainteresowań autora. Wątek ten sam w sobie jest również wielce interesujący zarówno w zakresie relacji pomiędzy ojcem a dziećmi jak również licznych małżeństw jakie zawierały główne postacie tego rodu. Jednak choć to wątek interesujący i w jakiś sposób wpływający na poglądy polityczne ( trudno by przeżycie zamachu na swoją rodzinę nie wpłynęło na postawy życiowe jej członków) jednak w historii kariery rodu Le Pen jednak poboczny.

Odsunięcie na boczny tor prze córkę ojca pozwoliło rodzinie Le Pen wypłynąć na szersze wody polityczne. Proces ten znajduje rzecz jasna również swoje miejsce w książce Kity. Stopniowe zwiększanie zaplecza politycznego przez Marine ma dwa powodu. Łagodzenie przekazu zwłaszcza w sferze narodowej czego symbolem była zmiana nazwy ugrupowania z Frontu na Zjednoczenie Narodowe i co raz mocniejsze akcentowanie socjalnego oblicza swojej partii. Polakom trudno jest zrozumieć przyczyny wzrostu poparcia do nowych sił politycznych w Europie czy USA. W przeciwieństwie do świata ostatnie 35 lat przyniosły nam niespotykany w dziejach wzrost indywidualnej zamożności. Na umownym Zachodzie zachodzą odmienne zjawiska. Ta sytuacja w dużej mierze powoduje, iż obecnie Zjednoczenie Narodowe popiera we Francji ponad 30% wyborców a Marine Le Pen jest poważnym kandydatem do objęcia stanowiska prezydenta Francji w nadchodzących wyborach.

Chcąc przyjrzeć się tym procesom na przykładzie Francji, kariery rodziny Le Penn warto sięgnąć po książkę Kacpra Kity „Saga rodu Le Penów”.

Półka z płytami

 

Soen „Imperial” Silver Lining Music 2020

Witam w świecie muzyki progresywnej. Te straszne szufladki ograniczające nasze oczekiwania, narzucają skojarzenia. Jednak z drugiej strony ułatwiające jednak życie. Bo jeżeli lubisz pop, normalny rock to raczej nie jest to oferta dla ciebie. O innych gatunkach „muzyki” szczególnie popularnych współcześnie nie wspominając. Co więc tak naprawdę oferuje Soen na płycie „Imperial”. Najprościej a jednocześnie najuczciwiej  jest napisać, iż Soen proponuje dobrą muzykę. Rzecz jasna w obrębie gatunku czyli mamy w odpowiedniej dawce możliwość posłuchania połamanych rytmicznie utworów. Do tego są rzecz jasna solówki z „łkającą” gitarą. Dla mnie rzeczą, która powoduje, że płyta ta w całości mi się podoba jest głos Joela Ekelofa w większości utworów wręcz melancholijny, ciepły. Stanowi to interesujący kontrast dla fragmentów dynamicznych, których na płycie nie brakuje. Płyta nie jest zbyt długa, ot ledwie 40 minut ale i to zapewne we współczesnym świecie zbyt długo. Tak więc jakbym miał polecić z niej tylko jeden utwór to jest to kompozycja „Illusion” zawierająca wszystkie najpiękniejsze elementy muzyki zwanej rockiem progresywnym. Smaczku tej płycie dodaje też wykorzystanie skrzypiec i wiolonczeli w trzech utworach „Monarch”, „Modesty” i „Fortune”. Płyta „Imperial” to mój pierwszy kontakt z grupą Soen. Po jej wnikliwym wysłuchaniu z pewnością będę chciał ten kontakt pogłębiać.

Lista utworów;

1. Lumerian
2. Deceiver
3. Monarch
4. Illusion
5. Antagonist
6. Modesty
7. Dissident
8. Fortune

Półka z płytami

 

Eagles „The Long Run” Electra/Asylum Records 1979

W omówieniu zamieszczonym w jedynym jeszcze istniejącym rockowym piśmie w Polsce album ten został oceniony jako jeden ze słabszych w dyskografii grupy. Ocena nawet jeżeli byłaby prawdziwa pokazuje tylko potencjał zespołu. Jedna z lepszych grup w obrębie pop-rocka wydała może płytę bez fajerwerków ale czy słabą? Od pierwszych dźwięków słychać charakterystyczne dla rocka wywodzącego się z Ameryki brzmienie, które jednych irytuje bo łagodzi dźwięki inni za nim przepadają. W tym albumie jest ono jak najbardziej na miejscu  uwypukla tylko popowy potencjał grupy. Tak, iż to rockowe oblicze nie przytłacza. Owocuje to miłymi dla ucha kawałkami takimi jak „In The City”. Słychać w tej muzyce nadciągającą epokę disco czasy popularności Bee Gees, wystarczy posłuchać skądinąd dobrej kompozycji „I Can’t Tell You Why”. Ponieważ Eagles to grupa rockowa to czasami otrzymamy również i takie utwory, ot choćby „King Of Hollywóod” czy „Heartache Tonight” . Rzecz jasna nie jest to jakaś odkrywcza muzyka, jednak jest to muzyka miła dla ucha przy któremu miło można spędzić czas podziwiając dawne czasy gdy kompozycje były starannie zaaranżowane z bogatym instrumentarium i melodyjnie wykonane. I to wszystko w konwencji muzyki rockowej. Dzisiaj takich utworów jak „King Of Hollywood” niestety już nikt nie gra.

1. The Long Run
2. I Can't Tell You Why
3. In the City
4. The Disco Strangler
5. King of Hollywood
6. Heartache Tonight
7. These Shoes
8. Teenage Jail
9. The Greeks Don't Want No Freaks
10. The Sad Cafe