Łysiak "Malarstwo białego człowieka t.3"

 Przeczytane

Waldemar Łysiak „Malarstwo białego człowieka. Tom 3”

 Kolejny tom wędrówki przez dzieje malarstwa widziane oczyma Waldemara Łysiaka. Tym razem jesteśmy w epoce renesansu i manieryzmu. Na warsztat swojego pióra przefiltrowanego przez pryzmat swoich poglądów autor wziął takich artystów jak; Patinir, Grunewald, Bellini, Giorgione, Carpaccio, Holbein Młodszy, Altdorfer, Cranach Starszy, Pontomero i Bronzino. Nie mnie człowiekowi, który niczego nie potrafi narysować oceniać ale na pierwszy rzut oka nie są to za wyjątkiem Cranacha artyści do których obrazów ustawiałby się kolejki widzów w galeriach. Dzięki erudycji i wiedzy autora okazuje się, że przed obrazami tych artystów warto w różnych galeriach się zatrzymać ( tutaj należy wspomnieć i docenić, iż przy każdej reprodukcji umieszczonej w książce podane jest również muzeum w zbiorach, którego znajduje się dany obraz). Książka/album ma pewien moim zdaniem słuszny schemat. Łysiak zaczyna od przedstawienia biografii danego malarza wzbogaconej różnego rodzaju wątkami czasami dotyczącymi epoki, czasami tematyki a czasami biegnącej ścieżkami myśli autora. Pozwala to lepiej zrozumieć twórczość danego malarza bo osadza ją w realiach czasów, w których żył.

 Weźmy choćby Patinira, wydaje mi się, iż w historii malarstwa znajdziemy wielu ciekawszych pejzażystów. Jednak ukazanie tła epoki, wskazanie, że Patinir był pierwszym, który zaczął malować pejzaże czyni to z tej postaci interesującego malarza. Ten schemat przewija się przy wszystkich prezentowanych artystach, wskazanie cechy, maniery czy tematyki charakterystycznej dla danego twórcy i pokazanie co jest w jego twórczości specyficzne, niezwykłe zasługujące na zatrzymanie się. Dla mnie najciekawszym fragmentem tego tomu był ten poświęcony manieryzmowi a z obrazów największe wrażenie zrobiły chyba dwa dzieła; Matthiasa Grunewalda „Ukrzyżowanie Chrystusa” oraz Agnolo Bronzino „Elonora da Toledo z synkiem”.